Existentieel-fenomenologische psychologie is een toepassing van de filosofische principes, meestal in therapeutische, klinische omgevingen. Deze principes kunnen als volgt worden samengevat:

1) De persoon wordt beschouwd als een individu dat bestaat als een wezen-in-de-wereld. Elke persoon zijn bestaan is uniek en weerspiegelt individuele percepties, attitudes en waarden.

2) Het individu moet behandeld worden als een product van persoonlijke ontwikkeling en niet als een instantie van eengemaakte en gegeneraliseerde eigenschappen.

3) De persoon beweegt door het leven met het doel om de depersonalisatie van het bestaan door de maatschappij tegen te gaan, een depersonalisatie die heeft geleid tot subjectieve vervreemding, eenzaamheid en angsten.

4) Fenomenologie als een methode staat toe om het ervarende individu te onderzoeken.

• Zijn grootste werk Tijd en Wezen
• Heidegger bekeek de studie van de filosofie als de studie van het zijn.
• Hij schreef dat mensen vervreemd raken van hun eigen wezen. Hij maakte ook een onderscheid tussen het zijn als een werkwoord en het zijn als een substantief.
• Hij stelde dat, gedurende de loop der tijden, de gebonden waren aan wezens in termen van dingen of objecten, maar dat ze vervreemd raken van wezen als leven. Heidegger gebruikte de fenomenologie als een manier om terug te keren naar de handeling van het zijn.
• Dus, voor Heidegger is de essentie van psychologie het bestuderen van karakteristieke modes van een persoon zijn wezen-in-de-wereld, want als mensen vervreemd zijn van hun eigen wezen, dan gaan ze ook vervreemd en psychologisch gefragmenteerd door het leven, uiteindelijk vallend naar een psychotisch bestaan.

Heidegger refereert niet naar een individu of een bewustzijn, want zulke termen impliceren een object. Hij categoriseerde daarom het menselijke bestaan in drie basis, interagerende eigenschappen:

1) Gemoed of gevoel: Mensen hebben geen buien; ze zijn buien- wij zijn vreugde, wij zijn droevigheid.

2) Begrip: In plaats van de verzameling van conceptuele abstracties, moet het menselijk bestaan onderzocht worden als het zoeken naar het begrijpen van ons bestaan.

3) Spraak: Geworteld in de interne stilte van de persoon zorgt spraak voor een medium voor onze kennis van onszelf als wezens.

De fenomenologie van Husserl en Heidegger zorgde voor een strategie voor het bestuderen van het individu als existentiële persoon. Samen geven existentialisme en fenomenologie filosofische inhoud en methodologische richting aan de derde kracht beweging als een psychologisch systeem.

• Franz Bretano, van de handelingspsychologie een belangrijk onderdeel van Husserls fenomenologie vormde.
• Het doel van Husserl was om een wetenschapsfilosofie te vinden, en een bijhorende methodologie, die even los was als de empirische methode, maar die reductie van het kernonderwerp tot de stichtende elementen nodig heeft.
• Hij onderscheidde twee takken van kennis. Eén tak houdt die disciplines is die de ervaring van de persoon in de fysieke wereld bestuderen, wat de persoon die open staat voor de omgeving er bij betrekt. Husserl beschrijft deze disciplines als de traditionele natuurwetenschappen. De andere tak- filosofie- neemt als onderwerp de studie van de persoonlijke ervaring, dit is de persoon naar binnen gericht.

Voor Husserl bestaat bewustzijn niet als een abstracte mentale instelling of als een opslagplaats voor ervaringen. Het bewustzijn is veeleer gedefinieerd als het individu dat zich bewust is van iets. Om dat bewustzijn te bestuderen introduceerde Husserl de methode van fenomenologische reductie, wat niet de empirische, elementaristische methode is van het herleiden van psychologische gebeurtenissen naar samengestelde onderdelen, maar een manier om de beelden van het bewustzijn te kunnen vatten door de lagen van ervaring te doorprikken. Hij beschreef drie types van fenomenologische reductie:

1) Het "tussen haakjes zetten" van het zijn, dat de relaties binnen een ervaring tussen het individu en het object van het bewustzijn specificeert terwijl het de essentiële eenheid van de ervaring behoudt. In deze procedure zijn de processen van de ervaring uitgesproken en de eenheid, die vernietigd zou worden als één van de processen geïsoleerd zou worden en onderzocht, is onderlijnd.

2) De relatie tussen de culturele wereld naar de onmiddellijke ervaring. Dit type van reductie herkent de assimilatie van waarden en attitudes dat mensen verwerven en met zich mee dragen, met het resultaat dat de culturele modes een continue contextuele set bij de vertoning van ervaringen nodig hebben.

3) Transcendentale reductie, die de persoon leidt van de fenomenale wereld van specifieke ervaringen naar een niveau van subjectiviteit dat boven de huidige realiteit uitkomt naar een integratief niveau van een eenmakende ervaring. Het is door transcendentale subjectiviteit te verwerven dat we een echt menselijke bestaan kunnen leven, volgens Husserl.

- Dus, Husserl probeerde om een alternatief voor het elementairistisch reductionisme van de empirische aanpak binnen het natuurwetenschapsmodel aan te bieden. De gebruikte een beschrijvende methode dat voorstelde om psychologisch onderzoek meer compleet te maken door een overweging van de essentiële structuur van ervaring en zijn objecten.

Binnen de derde kracht beweging concentreert de fenomenologie zich op de studie van de verschijnselen zoals ervaren door het individu, met de nadruk op hoe exact een verschijnsel zich toont aan de ervarende persoon in al zijn specificiteit en concreetheid. Als een methodologie is de fenomenologie open naar alles wat betekenisvol kan zijn om een verschijnsel te begrijpen.

De doelen van de methode zijn:

• Het vatten (letterlijk het geestelijk vastnemen) van de structuur van een fenomeen wanneer het zich voordoet.
• Het onderzoek van de oorsprong of de basis waarop een verschijnsel wordt ervaren.
• De nadruk op de mogelijke manieren van het interpreteren van alle verschijnselen.

De taak van de fenomenoloog is om de processen van intuïtie, reflectie en beschrijving te onderzoeken.

Fenomenologie verwerpt het reductionisme dat inherent is aan de empirische methoden van de natuurwetenschappen. Veeleer focust het op de betekenis en relevantie van de verschijnselen in het bewustzijn en perspectief van de hele persoon.