Ja patiënten met hartfalen hebben een hoger percentage van bloedstolsels in het been. Deze aandoening heet diepe veneuze trombose (DVT). Onder normale omstandigheden, stolselvorming is een natuurlijk proces ontworpen op de plaats van een wond voorkomen bloedverlies. Het gaat om de productie van een draadachtig materiaal fibrine aangeroepen, die een maaswerk vormt op de plaats van de wond.

Bloedcellen bloedplaatjes worden aangetrokken door het fibrine, dan samenklonteren een stolsel (ook wel een trombus) vormen. Het vormen van bloedstolsels in de benen van CHF-patiënten als gevolg van verschillende factoren. Deze omvatten:

, Oe Verhogingen van de niveaus van de bloedstolling factoren, waardoor het bloed meer kans op stollen (een aandoening genaamd hypercoagulabiliteit)

, Oe slechte bloedcirculatie, waardoor het bloed aan, Äúpool, AU in de aderen van de benen

Πeen letsel aan de beschermende bekleding van de ader Sommige medische aandoeningen die deze factoren veranderen en het risico van bloedstolsels in het been zijn:

, Oe congestief hartfalen

, Oe Wordt geïmmobiliseerd of leven te sedentaire leven

, Oe emfyseem of COPD

, Oe Recente chirurgische procedures, met name orthopedische procedures, zoals heupvervanging

, Oe gebroken botten en andere traumatische letsels

, Oe Cancer bloedstolsels in de benen zijn ernstig.

Ze veroorzaken pijn, zwelling en het lopen moeilijk. Echter, de meest ernstige complicatie van een bloedstolsel in het been is een longembolie. Een longembolie is een bloedstolsel in de lung.When het bloedstolsel in het been krijgt groot genoeg is, kan het af te breken en de stroom van de aderen in de benen en uiteindelijk raken in de long. Als het stolsel is klein, het zal pijn op de borst en kortademigheid. Als het groot is, kan het ernstige kortademigheid, lage bloeddruk, en zelfs de dood veroorzaken.

De meeste artsen zullen proberen om het stolsel te houden van het zich in de eerste plaats door het vermijden van risicofactoren, het verhogen van de activiteit, en het behandelen van onderliggende ziekten zoals CHF, kanker, en emphysema.When het risico op een bloedstolsel hoog is, kan uw arts een bloedtest voorschrijven verdunner zoals heparine of coumadin. Bij behandeling met deze geneesmiddelen, het risico van bloedstolsels aanzienlijk vermindert; deze middelen zal de bloedklonter houden van steeds groter. Uiteindelijk het bloedstolsel lossen of zodanig of zal gehard en getekend worden, zodat het risico dat reist in de longen geëlimineerd. Bloed verdunners worden vaak voorgeschreven voor 6 maanden of meer een bloedstolsel in het been te behandelen. Als de onderliggende aandoening die het bloedstolsel veroorzaakt niet is opgelost (zoals immo-bilization of een gebroken been), dan kan de patiënt moeten de bloedverdunners nemen voor de rest van zijn of haar leven.

Helen, aos commentaar:

Onmiddellijk na de geboorte van mijn eerste kind ontwikkelde ik een stolsel in mijn linkerbeen. Het was erg pijnlijk en ik was beperkt tot bedrust. De enige behandelingen in de tijd waren (1) volledige bedrust en (2) toepassing van warme kompressen toegepast hele dag en de hele nacht door.

Gelukkig vandaag, met de vooruitgang van de moderne geneeskunde en geneesmiddelen, artsen in staat zijn om klonters te voorkomen en met succes te behandelen.

Slaapapneu is een aandoening gekenmerkt door aanvallen van gestopt ademhaling tijdens de slaap. In normale omstandigheden, de spieren van het bovenste deel van de keel houdt deze passage open om lucht te laten stromen in de longen. Deze spieren ontspannen meestal tijdens de slaap, maar de doorgang blijft open genoeg om de stroming van lucht mogelijk. Sommige individuen hebben een smallere doorgang en tijdens de slaap, de ontspanning van deze spieren zorgt ervoor dat de passage te sluiten en er geen lucht in de longen. Luid snurken en moeizame ademhaling optreden. Bij volledige verstopping van de luchtwegen optreedt, kan de lucht de longen niet bereiken.

In diepe slaap, kunnen patiënten met slaapapneu stoppen met ademhalen voor een periode van tijd (vaak meer dan 10 seconden). Deze perioden van gebrek aan ademhaling, genaamd apneus, gevolgd door plotselinge pogingen om te ademen. Deze pogingen worden begeleid door een wijziging in een lichtere fase van de slaap. Het resultaat is een gefragmenteerde slaap dat is niet rustgevend, wat leidt tot overmatige slaperigheid overdag. Veel patiënten zijn zich niet bewust van deze "apneu" afleveringen, maar bed partners kunnen betrokken worden. De bezorgdheid van de partner in bed is vaak de reden waarom een patiënt komt naar de dokter.

Het klassieke beeld van obstructieve slaapapneu bestaat uit afleveringen van zware snurken dat binnenkort beginnen na in slaap vallen. De snurken geschiedt met een vaste snelheid gedurende een periode, vaak luider, maar wordt dan onderbroken door een lange stille periode waarin geen ademhaling plaatsvindt (apneu). De apneu wordt dan onderbroken door een luid snuiven en snik en het snurken keert terug naar zijn normale tempo. Dit gedrag herhaalt vaak de hele nacht.

Tijdens de apneus, het zuurstofgehalte in het bloed daalt. Aanhoudend lage niveaus van zuurstof genaamd hypoxie kunnen veel van de symptomen overdag veroorzaken. Als de aandoening ernstig genoeg is, kan pulmonale hypertensie te ontwikkelen, wat leidt tot rechts-zijdige hartfalen (of cor pulmonale).

Slaapapneu komt voor in alle leeftijdsgroepen en zowel mannen als vrouwen, maar komt vaker voor bij mannen. Oudere obese mannen lijken een hoger risico, maar wel 40 procent van de mensen met obstructieve slaapapneu niet zwaarlijvig. Er wordt geschat dat maar liefst 18 miljoen Amerikanen hebben slaapapneu. Vier procent van de mannen van middelbare leeftijd en 2 procent van de vrouwen van middelbare leeftijd met slaapapneu, samen met overmatige slaperigheid overdag.

Nasale obstructie, een grote tong, een smalle luchtwegen, en bepaalde vormen van de mond en kaak lijken het risico verhogen. Een grote nek of boordmaat is sterk geassocieerd met obstructieve slaapapneu. Inname van alcohol of kalmerende middelen voor het slapen gaan kan een persoon vatbaar maken voor episoden van apneu.

Oorzaken van slaapapneu Bepaalde mechanische en structurele problemen in de luchtwegen veroorzaken de onderbrekingen in de ademhaling tijdens de slaap. Bij sommige mensen, apneu treedt op wanneer de keelspieren en tong te ontspannen tijdens de slaap en gedeeltelijk blokkeren de opening van de luchtweg. Wanneer de spieren van het zachte gehemelte aan de basis van de tong en de huig (kleine vlezige weefsel opknoping van het midden van de achterkant van de keel) ontspannen van doorzakken, wordt de luchtweg verstopt, waardoor ademhalen moeizame en lawaaierig en zelfs stoppen helemaal. Slaapapneu kan ook voorkomen bij zwaarlijvige mensen wanneer een overmaat weefsel in de luchtwegen veroorzaakt het te worden verkleind. Met een vernauwde luchtwegen, de persoon blijft hun inspanningen om te ademen, maar frisse lucht kan niet gemakkelijk stromen in of uit de neus of mond. Onbekend aan de persoon, dit resulteert in zware snurken, periodes van geen ademhaling, en frequente arousals (waardoor abrupte veranderingen van diepe slaap naar lichte slaap). Inname van alcohol en slaappillen verhoogt de frequentie en duur van adempauzes bij mensen met slaapapneu.

Onderzoekers zeggen congestief hartfalen beïnvloedt bijna 5 miljoen mensen in de Verenigde Staten, en zo veel als een derde tot de helft van alle patiënten met hartfalen lijden ook aan obstructieve slaapapneu. De slaapstoornis veroorzaakt patiënten om te stoppen periodiek ademhaling tijdens de slaap, wat extra druk legt op het hart en kan potentieel gevaarlijke pieken snel in bloeddruk en hartslag. Studies over proefdieren hebben aangetoond dat, in afwezigheid van elke andere variabele, obstructieve slaap apneu leidt linker ventriculaire systolische en diastolische dysfunctie. Slaapapneu is geassocieerd met slechtere overleving bij patiënten met congestief hartfalen.

Gericht op een veel voorkomende slaapstoornis bij behandeling helpt niet alleen mensen met hartfalen beter te slapen, het kan hun hart gezonder te maken. De Canadese Positive Airway Pressure studie, genaamd CANPAP, gepubliceerd in 2005, toont aan dat mensen die lijden aan zowel congestief hartfalen en obstructief slaap apneu kunnen profiteren van een nachtelijke therapie bekend als continuous positive airway pressure (CPAP).

Een maskerachtig apparaat gedragen over de neus 's nachts dat CPAP biedt, is een effectieve behandeling voor slaapapneu. Studies hebben aangetoond dat wanneer CPAP wordt gebruikt bij patiënten met slaapapneu en hartfalen, kunnen zij ondervinden niet alleen verbetering van episoden van slaapapneu, maar ook een verlaging van de bloeddruk en hartritmestoornissen en een verbeterde ejectiefractie. Sommige deskundigen suggereren ook zuurstoftherapie of de astma medicijn theofylline voor deze aandoening.

Omdat obstructieve slaapapneu is dus voor bij mensen met congestief hartfalen, zeggen de onderzoekers het gebruik van CPAP kan een belangrijke aanvulling op de conventionele drug-gebaseerde therapie voor congestief hartfalen. Er moet een grotere bewustwording onder artsen over de rol obstructieve slaapapneu speelt in congestief hartfalen. Als u of uw partner in bed, zich bewust zijn van de symptomen van zware snurken, periodes van niet ademen, of ontwaken vaak in de nacht met een gevoel te stikken, moet u deze afleveringen bespreken met uw arts en de mogelijkheid van slaapapneu verkennen.

Indien CPAP niet effectief of niet wordt verdragen door de patiënt, kan een operatie worden uitgevoerd op de mond en keel naar de luchtwegen te openen en te verlagen of episodes van apneu elimineren.