De behandeling op basis van hagedis spit is exenatide (Byetta ®), dat is een synthetische versie van een verbinding die in het speeksel van een specifiek type van giftige hagedis die de zuidwestelijke Verenigde Staten en delen van Midden-Amerika bewoont. De verbinding uit het speeksel los van het gif en niet giftig. Deze verbinding (exendine-4) is een reptiel versie van een verbinding die wordt vrijgegeven bij eten uit epitheelcellen van de humane darm (glucagon-like peptide-1 of GLP-1). GLP-1 heeft een aantal maatregelen die gunstig reguleren glucose in het lichaam. Het reist in de bloedbaan naar de alvleesklier en verhoogt de afgifte van insuline, waardoor het verlagen van bloedglucose. Het vermindert ook de afgifte van het hormoon glucagon. Dit is handig omdat glucagon neiging om de bloedsuikerspiegel te verhogen door middel van een actie op de lever. Het opmerkelijke kenmerk van deze acties van GLP-1 is dat ze alleen optreden wanneer de bloedsuiker bovenstaande nuchtere waarde wordt verhoogd. Zo hoeft GLP-1 niet hypoglykemie veroorzaken. GLP-1 vermindert de snelheid van maaglediging, vertraging levering calorieën om de darm beschermt en de absorptie geleidelijker. Dit dient ook om de bloedsuikerspiegel lager te houden. GLP-1 werkt op de hersenen om het gevoel van volheid verhogen na het eten (bekend als verzadiging) en honger, waardoor de voedselinname beperken verminderen.

Helaas humaan GLP-1 is zeer snel afgebroken en geïnselectederd door het lichaam na introductie in de bloedbaan, meestal binnen enkele minuten verwijderd. Hier exenatide komt inch Dit derivaat van de verbinding reptielen is bestand tegen de menselijke mechanisme af te breken en blijft de bloedbaan enkele uren. Dit maakt het ongeveer tien keer zo krachtig als natuurlijk humaan GLP-1. Om deze redenen, exenatide, die moeten worden genomen door tweemaal daagse injectie, is effectief in het verlagen van de bloedsuikerspiegel bij mensen met diabetes, en in meer dan acht van de tien mensen die het middel innemen, leidt tot gewichtsverlies, voor een deel toe te schrijven aan haar appetitesuppressant eigenschappen. Meer dan vier op de tien mensen die exenatide behandeling te starten zal misselijkheid ervaren en ongeveer een op de zeven zal ten minste een episode van braken. Dit gaat vaak na een paar gebruikt, maar sommige patiënten kan deze medicatie niet verdragen. Om dit probleem te minimaliseren, wordt gegeven in een lagere dosis initieel en de dosering verhoogd na de eerste maand. Het wordt geleverd in een voorgevulde pen met de behandeling van een maand. Figuur 5 toont een aantal van de eigenschappen van exenatide.

De verschillende soorten medicijnen voor diabetes worden weergegeven in Tabel 4 (vraag 41). Hoewel er geen goed of fout volgorde waarin ze uit te proberen, zijn er een aantal belangrijke principes die het gebruik van diabetische medicatie begeleiden. Belangrijke voorbeelden van deze principes zijn effectiviteit, veiligheid, het voorkomen van gewichtstoename, het vermijden van een lage bloedsuikerspiegel, vermijden van bijwerkingen, langdurige effectiviteit, kleinste aantal pillen nodig per dag, de laagste kosten en gebrek aan interactie met andere medicijnen zijn gemaakt door de patiënt. Het voornaamste principe is dat de behandeling moet worden afgestemd op de specifieke behoeften van elke individuele patiënt. Dus, terwijl geen medicatie kan worden gezegd dat rechts voor elke patiënt, is er bijna altijd een medicijn of combinatie van medicijnen die kunnen worden gebruikt in elke individuele patiënt. Besluitvorming wordt verder gecompliceerd door de kostenstructuur van uw medische verzekeringsmaatschappij drug formularium. Aldus, terwijl een bepaalde pil meer of minder wenselijk vanuit een medisch perspectief kan zijn, zijn de kosten aanzienlijk kan factor in de beslissing over de vraag of het te gebruiken en dit kan verschillen tussen de verschillende verzekeringen.

Hoewel veel en complexe factoren in aanmerking moeten worden genomen, zijn bepaalde algemeen geldende regels van de praktijk geëvolueerd onder die de zorg voor mensen met diabetes. Metformine is vaak het middel van eerste keuze, want het is goedkoop, niet leiden tot gewichtstoename (het kan een bescheiden gewichtsverlies veroorzaken), en niet leidt tot een lage bloedsuikerspiegel. Het heeft echter bepaalde bijwerkingen en kan niet worden gebruikt bij patiënten met verschillende medische problemen, zoals lever-en nierziekten of een deel vormen van ernstige long-en hartproblemen. Na metformine worden de sulfonylureas vaak vaak gebruikt, hoewel ze zowel lage bloedsuiker en gewichtstoename kunnen veroorzaken. Ze zijn echter algemeen zeer goedkoop. Als dit niet het geval is, sulfonylureas zou waarschijnlijk veel minder vaak dan ze gewend zijn en zal waarschijnlijk minder en minder gebruikt als de kosten van veiliger alternatieve pillen komt na verloop van tijd. De nieuwere klasse van pillen bekend als DPP-IV-remmers (bijv. sitagliptine) is zeer veilig, handig en redelijk effectief, en niet leidt tot gewichtstoename of een lage bloedsuikerspiegel, maar is duurder. De thiazolidinedionen (TZD of glitazonen) effectief zijn en niet leiden tot een lage bloedsuikerspiegel, maar ze kunnen worden geassocieerd met gewichtstoename en het vasthouden van vocht en mag niet worden gebruikt bij mensen met, of een hoog risico op hartfalen. Ze zijn ook duur. De laatste twee soorten pillen blijven dus tweede lijn wanneer de kosten een probleem. Andere soorten pillen, zoals de meglitiniden en de alfaglucosidaseremmers hebben hun plaats in de behandeling van diabetes, maar zijn ook meestal niet de eerste lijn drugs. Tabel 6 toont een voorbeeld van een gemeenschappelijke volgorde waarin diabetes pillen kunnen worden gebruikt wanneer overwegingen van kosten zijn gereserveerd.

Deze klassen pillen kunnen worden gebruikt in de meeste combinaties. Niet al deze combinaties zijn specifiek goedgekeurd door de Food and Drug Administration, maar velen zijn. Het enige klassen van geneesmiddelen die specifiek zijn gebleken niet meer effectief wanneer gecombineerd dan wanneer afzonderlijk gebruikt zijn de sulfonylurea en meglitiniden, omdat ze beiden werken via een vergelijkbaar mechanisme insuline vrij, hoewel ze selectedren op verschillende manieren.