Westerse tradities

1) kloosterwezen wint aan belang ► ‘desecularisatie van de westerse samenleving’

2) na een tijd (onder invloed van Augustinus) krijgen monniken dezelfde juridische status als geestelijken

Eerste eeuwen ME

- kloosterwezen zijn niet overzichtelijk gestructureerd

- oefenen wel gezag uit over het platteland

- later wordt de stichting van nieuwe gemeenschappen onderworpen aan de goedkeuring van de bisschop en komen er vooral in het westen echte voorschriften

Gallië

4 monastieke tradities te onderscheiden (kloosters volgen nog geen ‘orde’)

1) Martinus van Tours

Eind vierde eeuw: kloostergemeenschap

2) Honoratius en Cassianus

Eind 4^de eeuw: introduceren het oosterse monnikwezen in de Zuid – Gallische steden (o.a. gemeenschap bij Marseille)

3) Ierland

- Geen Romeinse inplanting (Ierland was nooit deel van Romeins Rijk)

- Ideaal van de peregrinatio (=ballingschap): het verblijf in den vreemde

1) Missionering: onderweg worden kloosters opgericht, vaak ver weg van de stad (= 2^de christianisering van West – Europa)

2) spiritueel: aardse leven als ballingschap zien

3) praktische: kloosters in onherbergzame gebieden

- St. Patrick (ca. 450)

- Columbanus (late VI): missionaris, stichtte kloosters in Luxeuil en Bobbio

4) Benedictijnse traditie

Regel van Benedictus is een herbewerking van vroegere regels:

- geen persoonlijke bezittingen

- klooster niet verlaten (ideaal van de ‘stabilitas loci’)

- onvoorwaardelijke gehoorzaamheid (als godsdienstbeoefening)

- ‘bid en werk’ (‘ora et labora’) è ‘werk’ wordt al snel gezien als intellectuele arbeid

- + strakke dagordening

>>> Regel v. Benedictus wordt zeer populair door steun van paus Gregorius de Grote (één van de vier kerkvaders!) en door de nadruk van kerkhervormers op deze regel