De financiële sector

De financiering van investeringen gebeurt niet volledig op basis van verdiensten met de productie. Dit zou willen zeggen dat men enkel kan investeren als men besparingen doorvoert. Deze manier van investeren noemt men auto of zelffinanciering. Maar in de praktijk gebeuren de meeste investeringen op basis van leningen. Huishoudingen met een overschot aan middelen gaan tegen een intrest geld lenen aan een andere huishouding die middelen te kort heeft.

Meestal wordt er gebruik gemaakt van een tussenpersoon (financiële instituties) even als voor de doorstroming van het geld.

Een bank betaalt dus interesten op inkomende middelen en verdient aan intresten op leningen. Hieruit komt hun inkomen voort.

De financiële instellingen gaan middelen aantrekken bij het publiek, door hun een belegging aan te bieden met een bepaalde hoeveelheid, looptijd en risico. Die beleggingen zullen op hun beurt dan gebruikt worden voor leningen met een nieuwe hoeveelheid, looptijd en risico. Door wanbeheer kan dit misgaan. Men kan dan meerdere leningen verstrekken dan als men middelen heeft. Ze kunnen dit oplossen door herfinanciering bij andere banken.

Banken lopen tevens een renterisico (winstmarge wordt aangetast door rentewijzigingen)(rente = intrest). Dit risico wordt veroorzaakt door het verschil in looptijdstructuur en in rentegevoeligheid van de aangetrokken werkmiddelen en van de ermee gedane beleggingen. Hoe groter het verschil tussen deze 2, hoe groter het risico.

Tariefrisico = risico op aanpassing van het rentetarief

Volumerisico = risico op afhaling en transfer naar andere (duurdere) producten.

Duration = de gewogen gemiddelde looptijd van alle geactualiseerde, toekomstige kasstromen die uit een portefeuille voortvloeien.

Duration is bij renterisico van groot belang. Men kan aan de hand van de duration grenzen opmaken door het verschil van de duration van de werkmiddelen en de duration van de herbeleggingen.

De duration gap analyse gaat ook het effect van een stijging van de rente van 1% na (zowel bij werkmiddelen als bij de ermee gedane beleggingen). Gaat de rente stijgen, da is er een marktwaarde daling. Gaat de rente dalen, dan is er een marktwaarde stijging.

 deze analyse wordt dan afgewogen t.o.v. het vermogen van de bank.

Door deze transformatie onderscheidt een bank zich van de vermogensmarkt waar alle factoren dezelfde zijn.

Sinds kort gaan grote banken voor een aantal traditionele activiteiten over tot securitisatie of vertiteling. De leningen worden niet meer gefinancierd vanuit bancaire middelen die direct op de vermogensmarkt wordt geplaatst.

Voordelen financiële instellingen:

• informatie en zoekkosten worden uitgespaard om een beschikbare en betrouwbare lener/uitlener te zoeken.
• Ze maken het mogelijk aan risicospreidingen te doen en maken kortetermijnbeleggingen, langetermijnkredietverlening mogelijk.
• Geen risico dat lener niet terugbetaald.

In een bank fungeert intern een auditcomité dat direct aan de raad van beheer rapporteert. Extern fungeren de bedrijfsrevisor (algemene vergadering van aandeelhouders) en de commissie voor bank en financiewezen.

(algemeen toezicht + richtlijnen)

Je hebt tevens kredietverlenende banken tevens banken die ook instaan voor het beheer van het geldstelsel dit zijn de geldscheppende of algemene banken. Ze fungeren dus ook als intermediaire instelling in het betalingsverkeer. Omdat zij zichtdeposito’s beheren kunnen zij ook giraal geld scheppen. Dit is de geld of kredietmultiplicator. Dit is ontstane koopkracht los van koopkracht verkregen met productie. Mensen kunnen er ook voor kiezen hun liquiditeiten aan te houden en niet uit te lenen. Dit zorgt dan weer voor oppotting en een daling van de bestedingsstroom.