een professor neuro-anatomie aan de universiteit van Madrid, gebruikte later deze vlekkentechniek ook om de neuron te ontdekken, de basis eenheid van het zenuwstelsel.

In het begin van de negentiende eeuw was de dominante interpretatie van de hersenfuncties bevat in de doctrine van de frenologie, uitgedrukt door Franz Joseph Gall en zijn student J. G. Spurzheim. In een brede manier waren frenologie en gelijkaardige bewegingen binnen de hersenfysiologie een logisch gevolg van het mentalistische model dat vetvat zit in de “faculteit” psychologie door Kant en Wolff bemeesterd. Specifiek probeerde de frenologie om een fysiologische lokalisatie van de mentale faculteiten te vinden. Gall en Spurzheim suggereerden dat er 37 mentale krachten zijn die overeenkomen met een gelijk nummer aan hersenorganen, en dat de ontwikkeling van deze organen karakteristieke vergrotingen van de schedel met zich mee brengt. Frenologie stelde dat de graad van menselijke faculteit of eigenschap van een individu bepaald wordt door de grootte van het hersengebied die deze functie controleert en dat dit geëvalueerd kan worden door de overliggende schedel zone te meten.

Eén wetenschapper van wie het werk hem leidde naar het afwijzen van de frenologie en beter bewijs van hersen-lokalisatie naar voor bracht was Luigi Rolando (1773-1831).

Gebruik makend van pathologische observaties stelde Rolando dat de hemisferen van de hersenen de primaire geleiders zijn van slaap, dementie, melancholie en manie. Hij vond dat elektrische stimulatie meer hevige spiersamentrekkingen opwekten terwijl het stimulatiepunt naar een hoger gelegen hersenzones verschoof.

In 1873 publiceerde Golgi een werk dat verslag deed van zijn gebruik van zilvernitraat om zenuwcellen te kleuren, zodat onder een microscoop de structurele details van de zenuwen zichtbaar werden.

student van Müller- was er in geslaagd om neuro-transmissie empirisch aan te tonen, een wijze waarmee hij de efficiëntie van de empirische wetenschap aantoonde en wete de snelheid van een zenuwimpuls.

Müller heeft ten volle de zogenaamde doctrine van specifieke zenuw-energie uitgelegd. Hij beschreef de bepaalde kwaliteiten van neuro-transmissie en vatte hen samen in tien wetten. De grote implicatie van Müllers doctrine is de expliciete uitspraak dat ons bewustzijn niet van objecten is samengesteld, maar meer van de zenuwen zelf. Zijn werk stimuleerde de studie van het lokaliseren van de functies in de hersenen.

Het begrijpen van de zintuigelijke fysiologie nam een grote stap voorwaarts wanneer ontdekt werd dat de neuro-geleiding een elektrisch proces is, hiermee werd tegelijkertijd een einde gemaakt aan de traditionele opvatting dat de zenuwen “dierengeesten” in zich droegen. Het was een student van Müller, Emil Du Bois-Reymond, die brak met de traditionele visie van “dierengeesten” en die de basis legde voor neuro-transmissie door het beschrijven van de elektrische eigenschappen van de neuro-impuls.