Item gefilterd op datum: december 2012

in tegenstelling, wordt beïnvloed door een inhoud die al in de geest aanwezig is, zoals eerdere associaties en de emotionele en motiverende status van een persoon.

Structurele psychologie probeerde om de integriteit van de psychologie te verdedigen door ze tegenover de fysica te zetten: fysica bestudeert de fysieke, of materiële wereld, zonder verwijzing naar de persoon, door observerende methodes van zorgvuldig gecontroleerde inspectie.

Het centrale onderwerp van de structurele psychologie is het proces van bewustzijn, vrij van associaties. …, psychologie moet vrij zijn van de krachten van metafysica, gezond verstand en nuts- of toegepaste belangen, die zijn integriteit kunnen vernietigen.

De experimentele methode die voorgesteld werd om toepasselijke analyse te maken van de mentale inhoud was die van de introspectie. Deze techniek van zelf-beschrijving is de tijdloze aanpak om zelf-ervaringen te beschrijven. Hoewel, introspectie zoals beschreven door Wundt en Titchener was meer rigide en gecontroleerd.

De geloofwaardigheid van structurele psychologie rustte op het correcte gebruik van introspectie- dat is, de nadruk op onmiddellijke ervaring (in plaats van de matige ervaring) als het onderwerp van psychologie dicteerde een vertrouwen op de methode van het aanboren van zulke directe ervaringen. Vervolgens, introspectie werd pas geldig beschouwd wanneer het gedaan was door ervaren wetenschappers en niet door naïeve observeerders.

De meeste voorkomende fout bij ongetrainde introspectie-beoefenaars was de "stimulus fout"- dit is het geobserveerde object beschrijven in plaats van de bewuste inhoud. Stimulus fouten, volgens Titchener, resulteerden niet in psychologische gegevens, maar in fysieke beschrijvingen.

"Beeldenloze gedachten controverse" waarin anderen, en dan vooral Külpe, Binet en Woodworth, de mogelijkheid van gedachtenprocessen zonder discrete mentale beelden stelden. Zo'n interpretatie was onaanvaardbaar voor Titchener omdat het zijn analytische visie van de gedachte tegensprak, die een beschrijving van elementen die bestonden uit afbeeldingen tegensprak. In de plaats daarvan, verving het een meer holistische of fenomenale visie op gedachteprocessen, ongeanalyseerd in samenhangende elementen.

In essentie, Wundt dacht dat gevoelens varieerden langs drie dimensies. Titchener ging er met maar één akkoord:

Wundt Titchener

Plezierig-onplezierig Ja

Druk- ontspanning Nee

Opwinding- kalmte Nee

De aanvaarding van Titchener van enkel de eerste dimensie leidde hem ertoe om emoties te herleiden naar organische reacties. De bredere interpretatie van Wundt leidde hem verder dan de onbewuste tussenkomst van Helmholtz om apperceptie te stellen als het creatieve proces van de componenten die de totale perceptie opmaken. Apperceptie was een cognitieve activiteit die de logische band tussen mentale inhoud erkende; gevoelens werden beschouwd als het product van apperceptie van zintuiglijke inhoud.

Titchener ging niet akkoord met deze meer holistische visie van Wundt, maar hing een meer reductionistische kijk aan. Dus, Titchener beschreef de geest in termen van formele elementen met eigenschappen op zichzelf, verbonden en gecombineerd door het mechanisme van associaties. Wundt geloofde dat associatieve combinaties voorvallen door fusie, zoals bij tonale melodieën.

Structurele psychologie, in zijn poging om een strikt natuurwetenschappelijk model aan te hangen, had de neiging om psychologische processen en activiteiten te overkijken als die niet binnen het methodologische kader pasten. Daarboven, het te veel steunen op de bevraagbare, strikte methode van de introspectie leidde de structurele psychologie naar een dood einde.

Invloed op de psychologie:

1) Dit systeem gaf de psychologie een duw naar de wetenschap. Ondanks als zijn tekortkomingen, stelde Wundt een formele discipline van psychologie samen die gebaseerd was op wetenschappelijke formuleringen, en de psychologie was erkend als een wetenschap.

2) Structurele psychologie testte de introspectie als methode, waar het faalde.

3) Structuralisme diende als ankerpunt voor tegenovergestelde volgende ontwikkelingen binnen psychologie. Boring (1950), die een student van Titchener was, concludeerde dat de invloed van Wundt vooral aanwezig was als een negatieve kracht; een bewering die wetenschappers er toe aanzette om zowel de substantie als de methodologie van dit systeem negatief te beschouwen.

Bewustzijn was beschreven als een onmiddellijke ervaring - dat is, ervaring terwijl het ervaren wordt.

De structurele psychologie van Wundt en Titchener had een drievoudig doel:

- De elementen van bewustzijn in termen van basiselementen beschrijven

- en om de verbindingen tussen de elementen van het bewuste en het zenuwstelsel te verklaren.

Hij wou niet toegeven aan toegepaste aspecten van de psychologie, en daarom verwijderde hij zichzelf van het grootste thema van Amerikaanse psychologie, wat de studie van themas was als kinderpsychologie, abnormale psychologie en dierenpsychologie. Titchener was enkel bezorgd om de experimentele analyse van de normale volwassen menselijke geest, niet met individuele verschillen.

• Zijn werk: Principes van fysiologische psychologie 1873-1874: kader dat psychologie een experimentele studie van de geest is.
• Wundt begon een labratorium in Leipzig in 1879, dat exclusief aan psychologisch onderzoek was toegeweden.
• In 1811 stichtte hij filosofische studies, een blad dat rapport uitbracht van zijn experimentele studies.

• De analytische studie van de gegeneraliseerde volwassen menselijke geest door de methode van introspectie.
• Komt voor uit Wilhelm Wundt en in de VS door zijn student Titchener.
• Titchener benadrukte mentale structuren en noemde het structurele psychologie.
• Het systeem heeft als doel de analyse van de menselijke geest door de analyse van de menselijke geest door het voorzichtig toepassen van de experimentele methode van introspectie die uitgevoerd wordt door ervaren wetenschappers.
• We erkennen Wundt als de rechtmatige stichter, maar we moeten ook Titchener erkennen als de vooraanstaande promotor van de structurele psychologie in de VSA.

Het impliceert dat psychologie bestudeerd moet worden door het definiëren van psychologische gebeurtenissen in termen van variabelen en deze variabelen een analytische vorm van de experimentele methode te laten ondergaan.

Waarom ontwikkelde psychologie zich eerst in Duitsland?:

Bij het einde van de 19^de Eeuw toonde de Zeitgeist in het intellectuele klimaat van Europa een bereidheid om de geformaliseerde studie van psychologie te aanvaarden. Het onmiddellijke probleem was voor de psychologie om een specifiek wetenschappelijk model op te bouwen.

In een bepaald opzicht is het vreemd dat de psychologie eerst opkwam als een formele discipline in Duitsland, terwijl het intellectuele klimaat in Engeland meer toegefelijk was ten opzichte van haar aanvaarding. Zoals we gezien hebben was het relatief homogeen model van het empirisme wijd aanvaard in Brittanië, en de natuurfilosofen onderzochten daar ook mentale associaties als geleidende agent van cognitieve en emotionele processen.

Verder, Darwins evolutionaire theorie van natuurlijke selectie had een impact die resulteerde in de verdere aanvaarding van de mogelijkheid voor de psychologie om het volledige spectrum van dierlijke activiteit te bestuderen.

Het was echter wel deze tolerante atmosfeer die er voor zorgde dat de psychologie niet loskwam van de natuurfilosofie; er was simpelweg geen nood aan een aparte discipline.

Daar tegenover, het intellectuele klimaat in Duitsland was gevarieerd; Duitse filosofie weerspiegelde deze diversiteit en was niet gericht op één enkel model van psychologisch onderzoek. Zoals eerder gezien, het voornaamste gemeenschappelijke punt van Duitse filosofische visies op de psychologie was de essentiële activiteit van de geest.

Geestelijke activiteit werd uitgedrukt in:

• De logische en metafysische systemen van rationalisme voorgesteld door Kant en Wolff
• In de onbewust gemotiveerde beweegredenen die schatplichtig zijn aan de visie van Schopenhauer en von Hartmann.
• In het mechanische model van Herbart.
• Zulke diversiteit ging de klare aanvaarding van de wetenschappelijke psychologie binnen de Duitse filosofie vooraf.

In de psychologie ontstonden er twee aparte modellen. Echter, geen van beiden was succesvol genoeg om een definitief kaderwerk van een nieuwe wetenschap te laten ontstaan.

• Kwam in aanraking met Johannes Müller.
• Meest bekende werk: Handboek van de fysiologie van de optica, 1856-1866.
• In tegenstelling tot Fechner, had Helmholtz een groter vertrouwen in omgevingsafgeleiden of fysieke determinanten van zintuiglijke activiteiten.
• In zeker zin was zijn benadering tot de zintuiglijke fysiologie dichter bij de Britse filosofische traditie dan bij de Duitse-
  • Hij ging er mee akkoord dat ervaringen de percepties verklaren en niet andersom.
  • Hoewel hij niet de voorafbestaande kennis ontkende, en daarmee het bestaan van instincten erkende, stelde hij toch dat de ontwikkeling van perceptie grondig uitgelegd kan worden vanuit ervaringen.
• Methodologisch gezien benadrukte Helmholtz de belangrijkheid van observerende ervaringen in tegenstelling tot de ervaarde objecten.
• Zijn kritiek: van observatie is de ervarende persoon en niet de eigenschappen van het stimulerende object.
• In overeenstemming daarmee, had hij veel bewondering voor het werk van Purkinje. Helmholtz's overzicht van eeuwige processen benadrukte duidelijk de afhankelijkheid van zintuiglijke patronen op centrale functies zoals onderbewuste tussenkomst en verbeelding.
• Dus, hij bracht de studie van de psychofysica verder omdat hij een empiristische methodologische aanpak hanteerde om de perceptie te definiëren als meer dan zintuiglijke fysiologie.

Wat is het verschil tussen Fechner en Helmholtz:

Fechner bestudeerde zintuiglijke en perceptie-gebeurtenissen vanuit het oogpunt van de onderliggende mentale activiteit die eigen is aan de Duitse traditie.

Langs de andere kant, bestudeerde Helmholtz dezelfde fenomenen en ontwikkelde hij interpretaties die in overeenstemming waren met een empirische oriëntatie, die dan weer nauw verwant was met de Britse traditie.

Beide wetenschappers duidden wel op een gebied van onderzoek dat niet eenvoudig gebruikt werd binnen de fysica, fysiologie, of natuurlijke filosofie alleen, en dat het opkomende vraagstuk van de psychologie was.

• Fechner probeerde om de relaties tussen ervaringen en inzichten dieper te verkennen.
• Zijn psychofysica was opgebouwd als een aanval op het materialisme.
• Specifiek, hij geloofde niet dat de noties van wetenschap en geest elkaar per se uitsloten; er is geen overtuigende reden om geest te herleiden naar materialisme (zoals in de fysiologie) om zo de mentale handelingen wetenschappelijk te kunnen bestuderen.
• Veeleer, in de traditie van de Duitse filosofie, erkende hij de essentiële activiteit van de geest en stelde een empirische wetenschap van de geest voor die toeliet om de relatieve toename van lichamelijke, zintuiglijke stimulatie als een meetinstrument van de geestelijke intensiteit van ervaringen te gebruiken.
• Elemente was een werk dat niet wijd erkend was, maar wel werd opgepikt door twee belangrijke Duitse filosofen- Helmholtz en Wundt.
• Elk overzicht van zijn psychofysica moet beginnen met het concept van nulpunt, wat zijn oorsprong vond bij Herbart, maar werd ontwikkeld door Weber.

• De notie van een nulpunt is een kwantitatieve uitdrukking die twee toepassingen kent.

• 1) verwijst naar de minimum hoeveelheid die fysieke energie nodig heeft in een stimulus om opgemerkt te worden door het observerende onderwerp, dit werd het absolute nulpuntgenoemd.
  • 2) verwijst naar de minimum hoeveelheid van verandering in fysieke energie die nodig is voor zintuigelijke ervaring.

• Fechner stelde drie fundamentele methodes voor om nulpunten te ontdekken.

• 1) methode van juist opmerkbare verschillende genoemd; hierin wordt aan het subject gevraagd om te reageren op een minimale verandering in stimuluswaarden.
• 2) methode van constante stimuli of methode van juiste en foute gevallen, vereiste dat het subject herhaaldelijke moest oordelen welke van de twee stimuli het hevigste was.
• 3) methode van gemiddelde vergissing, vereiste subjecten om stimuli te veranderen tot ze gelijke waarde hadden.