Item gefilterd op datum: mei 2014

De staat moet een stabiele maatschappij en een toekomst van deze maatschappij garanderen en de grondslag dat kinderen zorg nodig hebben. Wanneer de ouders deze zorg niet kunnen bieden moet de staat dit overnemen. Als de opvoeding nu niet goed is komen die kinderen later niet goed terecht.

Dus als ze er nu niks aan doen zijn er in de toekomst alleen maar meer nadelen en problemen. Een kind kan niet voor zichzelf zorgen en wanneer zowel de ouder als de omgeving die verantwoordelijkheid niet nemen door niet te handelen in het belang van het kind, dan moet er wel een hogere macht zijn die dan de verantwoordelijkheid op zich neemt zodat het kind goed terecht komt. De overheid heeft er immers belang bij dat kinderen een goede opvoeding krijgen zodat ze opgroeien tot autonome burgers en participeren in de samenleving.

Child-rearing is het opvoeden van kinderen. Ja, de staat speelt hier een rol in, omdat zij bij een falende of ontbrekende opvoeding de rol van de ouders moeten overnemen. Daarnaast heeft de staat het belang om zich te reproduceren, daarvoor moeten de toekomstige burgers beschermd worden en opgevoed worden tot goede burgeres. De staat zal de rol van ouder niet op zich nemen, maar zorgt voor een ‘custodial parent’. De staat had bijvoorbeeld bij het invoeren van de leerplicht ook een rol in de opvoeding. De staat heeft een beschermende rol bij de opvoeding. Zij moeten de toekomst van een kind beschermen. De staat moet zorgen dat de huidige maatschappij kan voortbestaan, dus zorg dragen voor de toekomst en kinderen zijn de toekomst. Zij moeten de belangen van kinderen waarborgen, om continuïteit na te streven.

De staat heeft een rol te spelen in de opvoeding van haar eigen kinderen. Deze rol vindt plaats in de rol van de overheid als parens patriae. Dat betekent dat de overheid wel een rol heeft in het opvoeden van kinderen, maar alleen als laatste optie. Dus als ouders tekort schieten in de opvoeding, is het aan de overheid deze rol op zich te nemen. De staat moet sowieso toezicht en controle hebben over de opvoeding, om zo de rechten en plichten van zowel de kinderen als de ouders te waarborgen. In geval van mishandeling zal de overheid dus moeten ingrijpen. Maar ook kan men kijken naar het strafrecht. Als een jeugdigen een strafbaar feit pleegt, is het aan de overheid deze jeugdigen te straffen. Dit kan ook gezien worden als het meehelpen aan de opvoeding van de kinderen van de eigen bevolking.

De leer van parents patriae houdt in dat de staat een rol heeft als ouder. De staat noet zorgen voor een opvoeding en bescherming voor kinderen. Wanneer ouders hierin falen is het de taak van de staat om het over te nemen. De staat moet verzekeren dat elke generatie kinderen later als volwassenen in de maatschappij moeten kunnen functioneren.

Het betekent letterlijk ‘de ouder van het land’. De staat heeft een ouderlijke rol ten opzichte van de burgers. Zoals ouders deze rol hebben ten opzichte van hun kinderen. De staat zorgt voor de burgers die niet voor zichzelf kunnen zorgen, maar wel bescherming en zorg nodig hebben. Dit is een zwakke vorm van paternalisme, want het is een laatste redmiddel. Als je dit betrekt op kinderen, gaat het erom dat als de ouders niet in staat zijn om te handelen in het belang van een kind. De staat zal dan de rol van de ouder niet op zich nemen, maar zorg voor een ‘custodial parent’. Ten tweede heeft de staat een grotere macht dan een ouder, waardoor de rol niet helemaal vergelijkbaar is.

Iemand die wettelijk competent is, is iemand die capabel is in het beschermen en bevorderen van zijn eigen belangen, de consequenties van zijn acties voorziet en zichzelf en zijn zaken weet te redden met behulp van de rede. Dit betekent dat de meeste mensen die volwassen zijn en geen beperking hebben hier aan voldoen. Mensen die wettelijk incompetent zijn voldoen niet aan bovenstaande en hebben behoefte aan een competent persoon die beslissingen voor ze maakt. Om als competent persoon invloed uit te oefenen op incompetente personen wordt er gebruik gemaakt van voogdij in de wet. Op deze manier kan een competent persoon besluiten maken voor een incompetent persoon, totdat deze de wettelijke leeftijd bereikt dat dat volgens de wet niet meer mag; ofwel volwassenheid. Als competent persoon heb je dus een grote verantwoordelijkheid tegenover deze incompetente personen. Je maakt veel keuzes voor diegene en bent van grote invloed op deze persoon door de keuzes. Maar deze autoriteit over een incompetent persoon is nooit absoluut of exclusief. Vanwege de staat als parens patriae zijn er beperkingen in de beweegruimte van het uitoefenen van deze autoriteit. Wettelijk competent zijn geeft dus grote verantwoordelijkheid en vrijheid om voogdij uit te oefenen, maar de staat blijft een hogere autoriteit. Mocht jij volgens de staat toch niet volledig competent zijn, kan deze gemakkelijk ingrijpen.

Traditioneel gezien gaat de wet uit van de sociale consensus dat de belangen van kinderen synoniem zijn aan die van hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden waar Parens Patriae moet ingrijpen. Verder is er niet veel aandacht besteed aan de rechten van kinderen als een groep. Tegenwoordig verandert deze zienswijze van de wettelijke status van kinderen op 2 manieren: het verlengen van rechten van volwassenen naar kinderen en het inzien van bepaalde unieke behoeftes en belangen van kinderen als krachtige rechten. De interpretatie van de wettelijke status van kinderen veranderd, en er ontstaan verschillende nieuwe richtingen waarin toekomstige geschillen en wetgeving rond de belangen van kinderen een belangrijke plaats hebben. Met name het feit dat de behoeftes en belangen van kinderen wettelijk als rechten worden gezien is belangrijk. Toch hebben kinderen minder juridische rechten en plichten dan volwassenen, ongeacht het feit dat hun behoeftes en belangen misschien wel groter zijn dan die van volwassen. De bijzondere behoeftes en belangen die hen onderscheiden van volwassenen dienen als basis voor het niet verlenen van ‘volwassenen-rechten’. Voor de handhaving van deze rechten moeten zij zich wenden tot hun ouders.

Naarmate kinderen ouder worden krijgen ze wel meer rechten, afhankelijk van hun competentie en leeftijd. De wettelijke afhankelijkheid van ouders of de staat houdt op bij het huwelijk, bij het intreden van militaire dienst, het bereiken van economische afhankelijkheid of bij het bereiken van een andere definitie van volwassenheid. In veel landen is dit 21 jaar.

Hiermee wordt bedoeld dat de staat de ouders zich als ouders gedraagt en daarbij ook de ouders vervangt.

De leer van in loco parentis (in de plaats van de ouders in het latijn) houdt in dat de staat de opvoedende rol van de ouders overneemt, omdat de ouders op een of andere manier incapabel zijn om zelf voor hun kinderen te zorgen. Het verwijst naar de juridische verantwoordelijkheid van een persoon/organisatie om (een aantal van) de functies en verantwoordelijkheden van ouders over te nemen. Er is, in tegenstelling tot Parens Patriae, hier sprake van totale overname en niet alleen ingrijpen. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan residentiële jeugdzorg, waardoor de ouders dus het recht van opvoeden ontnomen wordt. Ook kan dit zijn wanneer bijvoorbeeld een leraar tijdelijk de plaats van de ouder overneemt.

Hiermee wordt bedoeld dat de staat zich gedraagt als ouders, zonder de ouders te vervangen. De staat zijn de ouders en de bevolking is het kind. De leer van parens patriae (ouders van de staat) is een concept dat gericht is om te beschermen. Zij moeten bescherming bieden wanneer het nodig is, hun macht reikt verder dan de ouders. Ook leerplicht is een voorbeeld hiervan. Het treedt pas in werking als het echt niet anders kan, wanneer ouders de opvoeding slecht uitvoeren. Het is een noodoplossing. Zij moeten kinderen beschermen wanneer dergelijke belangen worden bedreigd. Het is een laatste optie. Hierdoor kan ouders het recht worden ontnomen om voor hun kinderen te zorgen. Dit wordt gedaan om onomkeerbaar beschadiging te voorkomen. Parens patriae wordt uitgevoerd wanneer ouders aantonen dat ze niet in staat zijn om hun ouderlijke plichten uit te voeren. Het optreden van de overheid als parens patriae is een vorm van paternalisme, zie eerdere vragen. Parens Patriae omvat daarnaast de volgende rechten;

1. Het recht van een rechtbank om beslissingen te maken voor incapabele personen zoals kinderen of gehandicapten.

2. Het recht van de staat om rechtspraak te genieten voor incapabele personen.

Voogdij en curatele zijn juridische termen die worden gebruikt voor de juridische en praktische relatie tussen een ouder en zijn of haar kind, zoals het recht van de ouder om beslissingen te nemen voor het kind te beschrijven, en de plicht van de ouder om te zorgen voor het kind.

Het is een mechanisme dat voorziet dat een competent persoon beslissingen kan maken voor een incompetent persoon, met een steeds groter wordende invloed van het incompetente persoon tot deze zelf in staat is om beslissingen te maken.

Competente personen zijn diegene die in staat worden geacht tot zelfbescherming en handhaving en het uitdrukken van eigen belangen, waarbij consequenties van acties en beslissingen ook overzien worden. Dit wordt allemaal gedaan met behulp van redeneren. Incompetente personen worden niet in staat geacht om deze dingen te doen.

Er moet bij beslissingen gekeken worden naar leeftijd of naar capaciteit voor het begrijpen van het kind. Er zijn dan 2 verschillende manieren om te interpreteren wat het idee van een kind is en hoe hij een bepaald niveau van zijn ontwikkeling ziet, namelijk treshold en proportionality:

Threshold: wanneer een kind een bepaald niveau van competentie heeft bereikt, telt haar eigen mening mee, heeft een bepaald gezicht. Dit houdt in dat er een duidelijke grens ligt bij het stellen van wanneer men rechten heeft op bepaalde rechten. Hier in Nederland ligt deze grens bij de leeftijd van achttien jaar, waar je zogenaamd ‘volwassen’ bent. Op je verjaardag gaat je dus bij wijze van spreke van niets naar alles. Er is dus een duidelijke scheidingsgrens tussen wel recht op bepaalde rechten hebben en niet recht hebben op bepaalde rechten.

• Strong: Het kind heeft in het opzicht van keuze volledige vrijheid, zij bepaald alles zelf na de 18e verjaardag.
• Weak: Haar mening en keuze wordt meegenomen in de balans wat het beste is voor het kind, met de mening van de ouders en de overheid.

Proportionality: in hoeverre de mening meetelt van het kind, groeit tegelijkertijd met de competentie in hoeverre ze in staat zijn voor zichzelf te kiezen. De rechten komen geleidelijk, hoe ouder je wordt, des te meer rechten je hebt. Op een bepaalde leeftijd heb je misschien wel het ene recht en het andere niet als gevolg hiervan, en dit is gerangschikt naar capaciteiten.

Zelf prefereer ik meer the proportionality standard omdat ik geloof dat mensen groeien en daarmee ook meer rechten verdienen. Het is een geleidelijk process van volwassen worden, en het is daarom om belangrijk om stapje voor stapje rechten te verkrijgen. Op je achttiende verdien je sommige rechten al wel en andere nog niet. Er zou dus meer per recht moeten worden gekeken wanneer iemand hier aanspraak op zou mogen hebben.

Best interest refereert naar het dat dat ouders het beste moeten doen voor hun kind. Hetgene waar iemand het meeste baat/belang bij heeft, wat uiteindelijk leidt tot well-being. Zoals gezondheidszorg en onderwijs.

Er wordt dan ook wel gesproken van het Best Interest Principe (BIP). In dit principe wordt er overwogen in welke schaal het belang van het kind komt te staan. Dit principe redeneert als volgt:

a. The paramount = het alles overheersende

b. A paramount = een overheersende

c. The primary = de primaire

d. A primary = een primaire

Children’s interests:

- “First, and most obvious, the child has an interest in nurture,” he wrote, recognizing that children have welfare interests in common with all persons.

- “Second, the child has an interest in acquiring the prerequisites of moral agency, personal autonomy and independence,” he wrote, recognizing that children, unlike adults, have developmental interests based on their immature status.

- “Third, the child has an interest in access to the resources and guidance that will help them to acquire a set of rational preferences and develop their own unique potential,” he wrote, recognizing that children have an interest in an education that is, in his words, “liberating and humanizing in the broadest sense.”

Behalve dit valt er geen precieze definitie aan best interest omdat het verschilt in elke cultuur. In de Nederlandse cultuur staat autonomie en liberalisme veel meer centraal dan in de Arabische cultuur, waar autoriteit en religie centraal staat als ‘het beste voor het kind’. Er is dus geen lijn te trekken daarin.

Hypothetical choice interpretation: One way of understanding the phrase ‘best interests’ is by reference to what a child would choose for herself under specified hypothetical circumstances. But we cannot, with certainty, determine what is best for a child if it were an adult. Daarvoor moet men weten wat elke mogelijke uitkomst in een leven zou zijn en dat kan niet.

Objectivist interpretation : The other way of interpreting ‘best interests’ is simply through offering an account of what is, as a matter of fact, best for the child, an account which is distinct from, and independent of, the child’s desires, whether actual or hypothetical.

De wet gaat ervan uit dat het beste voor kinderen is wat ook het beste is voor hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden wanneer de staat geautoriseerd is om te interveniëren, zie parens patriae.